http://rondom10.ncrv.nl/forum
Uitzending Archief forum : Elk kind een etiket
ADHD, PDD-NOS, Asperger, dyslexie, dyscalculie. Het aantal kinderen met een etiket wegens leerprobleem of gedragsstoornis stijgt explosief. Is het op grote schaal mis met onze jongeren, of worden ze ten onrechte als ‘ziek’ bestempeld en bestookt met behandelingen en medicijnen?
Stoornissen zijn signalen van kinderen die schreeuwen om de juiste aandacht
Dweilen met de kraan op is het tegenwoordig. Het grijze gebied van het net even anders zijn, herken ik uitduizenden!
Mijn zoon van 15 heeft een ADHD/ADD diagnose en heeft dyslexie. Deze constatering komt van het (S)peciaal (B)asis (O)nderwijs, overigens een goed en uitgebreide rapportering over de bevindingen en type testen. Inmiddels kunnen we er niet onderuit, dat hij op het voortgezet onderwijs dit jaar, alleen op schooltijden Ritalin slikt.
Mijn oudste zoon 17, zou een lichte stoornis in het autistisch spectrum hebben. Hij heeft ondersteuning van een auti-coach. Hij is overigens totaal gedemotiveerd geraakt en is van VWO advies weggezakt naar VMBO-t tot het niet mogen deelnemen aan de examens. Hij verveeld zich dramatisch van dag één op school, ziet geen uitdaging, ervaart geen interessante druk of ziet geen logisch verband in schoolkennis/ervaring en arbeidcapaciteit/persoonlijke kwaliteit en capaciteit.
Andere school was toen geen optie omdat wij in die periode ook enorme dierbare “verliezen” hebben geleden. Nu is het maar te bezien of deze jongen 17 jaar wordt aangenomen op het volwassenen onderwijs, omdat daar mogelijk voor hem nog een uitdaging zit en waar hij zich persoonlijk beter kan meten met andere schoolgenoten. De school werkt hieraan mee. Natuurlijk ze willen van hem af. Hij heeft gelukkig nog recht op de ondersteuning vanuit het “rugzakje” maar begin onderhand te geloven dat mijn zoon zich beter opnieuw kan laten testen om van die brandmerk Asperger af te komen. Kan niet zeggen dat die ondersteuning hem echt geholpen heeft.
Andere school was toen geen optie omdat wij in die periode ook enorme dierbare “verliezen” hebben geleden. Nu is het maar te bezien of deze jongen 17 jaar wordt aangenomen op het volwassenen onderwijs, omdat daar mogelijk voor hem nog een uitdaging zit en waar hij zich persoonlijk beter kan meten met andere schoolgenoten. De school werkt hieraan mee. Natuurlijk ze willen van hem af. Hij heeft gelukkig nog recht op de ondersteuning vanuit het “rugzakje” maar begin onderhand te geloven dat mijn zoon zich beter opnieuw kan laten testen om van die brandmerk Asperger af te komen. Kan niet zeggen dat die ondersteuning hem echt geholpen heeft.
Ikzelf heb een jaar geleden me ook maar aan testen onderworpen en het resultaat was “0,0”. Geen drager Aperger of ADD. Wel een vorm van dyslexie, cijfers en woorden chronisch omdraaien en eigen verbanden in teksten leggen dmv beeldspraak of beeldend schijven. Een systeemrelaterend leerprobleem, een familie trekje. Helaas niet echt te testen. Verklaarde wel ineens waarom ik problemen heb met een bepaalde manier van communiceren wat mij tot op van vandaag, een hoop ellende geeft.
Inmiddels zit mijn jongste zoon op een school die zich richt op de Multi-media branch, techniek, design of communicatie. Hij wil perse naar niveau “kader”, zodat wanneer hij een keuze kan maken hij niet al te beperkt wordt in vervolg opleidingen. De school heeft meerdere niveaus waarvan o.a. basis, kader, gemengd en theoretisch. Deze keuze (stempel) heeft gevolgen voor zijn toekomst. Op het moment weet hij eigenlijk niet goed wat hij wil.
Ze hebben in het tweede jaar van de VMBO rond deze periode een cito-toets om te kijken wat het niveau van de kinderen is. Nu stonden er in die test moeilijke woorden, lange woorden, verweven in lange zinnen. Toen hij nog bij de eerste toets (vak) was, waren de meeste kinderen in de klas al met de derde toets bezig of bijna klaar. Hij heeft geen ondersteuning of een gesprek van te voren of daarna gehad over zijn leesproblematiek, ondanks dat zijn “rugzakje” ondersteuning al is opgestart. Mijn zoon kwam totaal ontredderd en gefrustreerd terug van school.
Het Regionaal expertise centrum heeft zijn dossier in de aanmeldprocedure opgestart, maar nu wil men een volledige nieuwe test, daar deze zou zijn verlopen. De wachtlijst en van deze aanvragen zijn enorm.
Het Regionaal expertise centrum heeft zijn dossier in de aanmeldprocedure opgestart, maar nu wil men een volledige nieuwe test, daar deze zou zijn verlopen. De wachtlijst en van deze aanvragen zijn enorm.
Ik zelf heb na een aantal jaren flink knokken (ivm verliezen) weer een baan aangenomen en met veel plezier gewerkt. Ik heb veel gespreken gehad met instanties ivm de valkuilen waarin een gezin kan terecht komen als zij boven het sociaal minimum uitkomen en daarna weer in de bijstand geraken. Niks heeft mogen baten. Jaar contract werd niet verlengd vanwege mijn leeftijd (45+) en de intense begeleiding van mijn zonen. Leef al vijf maanden van 800 euro per maand en sta op de wachtlijst om weer een uitkering toegezegd te krijgen. Inmiddels zijn de verlaagde subsidies in 2010 van start gegaan ivm verdienste vorig jaar.
Ik kom om in de aanvragen, herberekeningen, ondersteunende regelingen, papieren, archieven, kopieën, invullijsten, gesprekken, gesmeek, bekgevechten, brieven, emails en wachttijden.
Kinderarts, maatschappelijk werk, instanties, belastingen, intakers, case-managers, re-integratie bureaus, auti-coach’s, remidial teachers, expertise centra en psychogische testen beheersen mijn gezin.
Verwijten van geen struktuur, of chaoatisch aanpak zijn schijnbare de zogezegde adviezen, aan mijn adres.
Adviezen qua hulp van buitenaf in de vorm van PGB’s en clubjes of GGZ voor rustherstel in het gezin, worden als paddenstoelen uit de grond, op mij afgevuurd.
Kinderarts, maatschappelijk werk, instanties, belastingen, intakers, case-managers, re-integratie bureaus, auti-coach’s, remidial teachers, expertise centra en psychogische testen beheersen mijn gezin.
Verwijten van geen struktuur, of chaoatisch aanpak zijn schijnbare de zogezegde adviezen, aan mijn adres.
Adviezen qua hulp van buitenaf in de vorm van PGB’s en clubjes of GGZ voor rustherstel in het gezin, worden als paddenstoelen uit de grond, op mij afgevuurd.
Hoe kun je in vredesnaam in zo’n situatie een kind begeleiden of ondersteunen. Ik loop met een SL-leerprobleem (communicatie probleem) wat gezien wordt als de oorzaak van de chaos, terwijl het voor mij geen chaos is, maar mijn manier van systeemmatig ordenen en het overzichtelijk houden . Ik zie heel goed waar de schoon wringt maak stuit op een enorme betonnen muur. Het zijn zij, die niet capabel zijn of eenvoudigweg incompetent om de gezinssituatie goed in te schatten of te overzien.
Zij gaan er al vanuit dat ik als ervaringsdeskundige niet de kennis kan bezitten van de complexe hulpondersteunende disciplines. Er wordt niet geluisterd en gewerkt aan of met jouw ervaringen.
Mogelijk dat mijn kinderen gewoon kinderen zijn die overigens net zoals ik niet zozeer te kampen hebben met een stoornis maar eerder een capaciteit die door de gemiddelde leer en leef patroon de kop wordt ingedrukt.
Op deze manier worden mij kinderen zowel op school als op het thuisfront belemmerd in hun toekomst mogelijkheden. De chaos die men ervaart uit mijn gezinsituatie vindt niet zijn oorsprong in onze capaciteiten hoe wij omgaan met de maatschappij, maar hoe de maatschappij met ons omspringt. De enorme idiote bureaucratie, marktwerking in o.a. de gezondheidzorg en het onderwijs, het moeten brandmerken van kinderen liefst zo jong mogelijk, maken het voor ons bijna onmogelijk om overzichtelijk en met rust voorbereidingen te treffen op de toekomst. Vooral voor mijn zonen en ook hun leeftijdsgenoten, wordt de toekomst als jong volwassen al
als stressvol en depressief ervaren. Als je het mij vraagt, begint een kind, welke niet bovenin de financiële/maatschappelijke pikorde staat , eerder met een burn-out, nog voordat zij een baan hebben.
Op deze manier worden mij kinderen zowel op school als op het thuisfront belemmerd in hun toekomst mogelijkheden. De chaos die men ervaart uit mijn gezinsituatie vindt niet zijn oorsprong in onze capaciteiten hoe wij omgaan met de maatschappij, maar hoe de maatschappij met ons omspringt. De enorme idiote bureaucratie, marktwerking in o.a. de gezondheidzorg en het onderwijs, het moeten brandmerken van kinderen liefst zo jong mogelijk, maken het voor ons bijna onmogelijk om overzichtelijk en met rust voorbereidingen te treffen op de toekomst. Vooral voor mijn zonen en ook hun leeftijdsgenoten, wordt de toekomst als jong volwassen al
als stressvol en depressief ervaren. Als je het mij vraagt, begint een kind, welke niet bovenin de financiële/maatschappelijke pikorde staat , eerder met een burn-out, nog voordat zij een baan hebben.
