Op maat werken, is geen luxe!

Ik wil “werken” maar wel “op maat”!

Eind 2008 heb ik een gesprek gehad op de afdeling
burgermeester en wethouder. Dit gesprek had ik zelf aangevraagd.
Ik wilde nl. e.e.a. weten maar ook vragen. Ik wilde uitleggen waarom
“Werken op Maat” zo belangrijk is voor een gezin zoals het mijne.

• Ik wil wel werken maar ben inmiddels bijna vijftig. Heb twee tiener zonen met handvaten.
• Ik heb niet per definitie grote ambities.
• Ik zou zo graag willen werken, bijvoorbeeld drie maanden daar 10 weken hier en dan weer 7 weken etc.
• Overal en nergens mijn handen uit de mouwen steken. Zie het als een stage, tot mijn kinderen zelfstandig genoeg zijn.
• Het zou fijn zijn dat je dan in een uren stramien terecht kan komen waar je niet te veel boven een bepaald salaris uitkomt.
• Per slot van rekening werk je in den beginnen maximaal maar een jaar. Iets wat overigens ook door het
• UWV wordt gezegd. “Denk niet dat je nog een contract krijgt voor onbepaalde tijd”, was het respons van de UWV
• Ik geloof in aspirant, leerling, meester! Jongeren ondersteunen, bijvoorbeeld, op de achtergrond een drijvende kracht zijn een stimulans. 
• Een soort uitzendbureau voor oudere met een gezin, die wel willen werken, maar niet de terugval na een jaar kunnen opvangen.
• Een financiële buffer die kosten direct berekend naar verrichtte arbeidsduur.
• Een coach naast je hebben staan die ziet wat je wil en kan, die vooropleiding, kennis en cursussen kan verbinden aan jouw kwaliteit.
• Een coach die ook de thuis situatie naar behoren kan inschatten.

Dat is geen luxe.

Werk op maat is geen luxe, het is broodnodig…….

In dit gezin!

Ik werd weduwe in 2001 en bleef dus achter met twee lagere
schoolgaande zoontjes, 6 en 8 jaar oud. Ze zaten toen al jaren,
achteraf gelukkig, enkele dagen op de buitenschoolse opvang,
waardoor ze veel afleiding hadden. Ik zelf was net 39 jaar.

  Ik had al 15 jaar aan één gesloten in twee bedrijven, in de
omgeving van mijn stad gewerkt. Mijn net volledig afrondde
technische omscholing BBL opleiding, zou zijn vruchten afwerpen.

Echter werd mij dit niet makkelijk gemaakt. Het overlijden had
een dusdanig impact op het achtergebleven gezin, dat dit in 2003
mijn baan kostte en helaas ook mogelijke bijscholing.

  In 2004 werd de BSO financiering regeling veranderd en
konden de kinderen niet langer meer gebruik maken van de opvang.

In 2005 zijn wij door een stadsvernieuwing traject verhuisd
naar een andere wijk. Beste keus ooit, overigens.

Vrijwilligerswerk!


Stil zitten kon ik niet, ik heb me altijd wel gestort op vrijwilligers werk. Mensen ondersteunen met achterstallige werkzaamheden in hun administratie. Verder was en ben ik nog steeds actief in vereniging/stichting werk.

Later richten mijn ondersteuning zich o.a. op het bijstaan van mensen die terminaal ziek waren als wel / of op de nabestaande, door de eerste stappen in de molen op te starten.

Zelf heb ik in die tijd, in mijn omgeving ook veel dierbare verloren en dus vrijwillig de kar getrokken!

Bizar, wat er in een korte tijd allemaal niet kan gebeuren. Dit houd in dat mijn familie/vrienden omgeving zeer ernstig is uitgedund. Mijn schoonfamilie leeft in Engeland!

Nog in de Bijstand!

Ik werd dus voor, steun en toeverlaat, afhankelijk van goede regelingen ed. en heb die ook hard nodig. Een weduwe pensioen heb ik niet, daar wij nog niet getrouwd waren. Wel krijg ik voor de kinderen een ANW uitkering. Nou, niet bepaald een astronomisch bedrag om over naar huis te schrijven, maar alle beetjes helpen.
  Het terugvallen op hulp in het gezin ging ook niet makkelijk meer. Kleine dingen zoals oppas, een uitje of een schouder tijdens schoolgesprekken en ouderavonden, of intense persoonlijke gesprekken en het bespreken van grote beslissingen werden plots een onbeantwoord verlangen.
  Deze periode heb ik veelvuldig besproken met de uitkerende instanties en kreeg daarom de ruimte om te herstellen en mijn activiteiten als vrijwilliger op maat in te delen.

Waarom vrijwilligerswerk zou je zeggen? Dan…… kan ik dus ook werken!
Het ging dus ook kriebelen in 2008,  ik wilde eigenlijk best weer aan de slag, maar wel op maat werken.

Waarom werk op maat? Wel, vanwege de wettelijke aansprakelijkheid van de ouder!

Mijn kinderen waren inmiddels al het pad der “tieners” in geslagen en dus ook meer zelfstandig. Echter juist op de middelbare school begon het tijdrovende spel en touwtrekkerij tussen mij, school, remedial teachers, auti-coaches, testen en nog eens testen.

De enorme brandmerken werden van de muur gehaald want mijn kinderen kregen een stempel, anders zou adequate ondersteuning maar vooral ook begrip, niet meer kunnen worden opgebracht door het reguliere school personeel.

Het ene kind heeft jawel…. ADHD en dyslexie en het andere kind een lichte stoornis in het autistisch spectrum.

Wachtlijsten, onnodig graven in het verleden, honderden kopieën maken en lijsten invullen, kinderartsen, psychologen, jeugdzorg, particulieren instellingen (dus toch maar hoger verzekerd), uiteindelijk maar ritalin, vervolg testen, verlooptijden en drop-out gedrag, behoren tot op vandaag, tot mijn taken in mijn nieuwe vrijwilligers baan.

Waarom werk op maat? Wel, vanwege de begeleiding van de kinderen!

Ik ben dus als de dood om een full time baan aan te nemen of een baan waarin ik net iets te veel verdien.

Ik wil mijn kinderen zoveel mogelijk zelf begeleiden en sturen naar de wereld van werk, relaties en nieuwe vrijheden.

  Ik ben al trots genoeg dat, Bureau Halt, GGZ en hangjongeren gehalte niet tot onze hobbies behoren. Het wordt n.l. een probleem als je geregeld niet thuis bent of begeleiding en advies altijd buiten de deur zoekt.  

  Een kind zonder een thuis of een vertrouwde basis, zonder een vertrouwde weerklank op zijn vragen en onzekerheden, zal de maatschappij na zijn schooltijd meer kosten dan een alleenstaande ouder op maat bij te staan, tijdens de opvoeding van hun eigen kroost.

Waarom werk op maat? Wel, vanwege de handhaving van de financiële stabiliteit in een gezin!

Daarbij is de financiële zekerheid, hoe mager het inkomen ook is, een primaire behoefte.

Ik zal je zeggen dat ik blij ben, dat mijn uitkering elke maand en alle regelingen en toeslagen die voor ons gezin gelden, netjes op tijd op mijn rekening staan.
  Er verandert weinig tot niets, je koopkracht gaat er vaker op achteruit dan vooruit, maar grote desastreuze veranderingen zijn er niet. Het is niet veel maar je weet waar je aan toe bent.
Daarbij krijg ik geen toeslag op mijn uitkering, daar ik o.a. een halfwezen pensioen ontvang van overleden pa. Kortom, ik ontvang met regelingen, toeslagen en door mijn eigen ANW inbreng,
de 120% van het sociaal minimum, zoals zovele bijstandsgezinnetjes.

Nou moet je niet denken dat je daar jezelf en twee opgeschoten tiener zonen van kunt onderhouden, want dat is niet het geval, maar het is op z’n minst duidelijk. Tevreden moet ik zijn, maar ik mag het niet. Het mag ook “net” niet genoeg zijn, wát de grote massa het recht geeft, mij op de vingers te tikken, als ik me hierover beklaag.
Het aannemen van een baan of kort door de bocht gewoon gaan werken is het antwoordt. Of dat zo eenvoudig is, NÉÉ dat is het niet?

• Er is leeftijd discriminatie.
• Je krijgt geen bijzonder verlof om je gezin bij te staan.
• Minder uren, betekend misschien wel niet helemaal uit de bijstand.
• Cursussen zijn relatief niet interessant, voor mij tien andere jongere mensen.
• Ik ben te duur.

Er zijn legio redenen op te noemen waarom het hele proces voor een bedrijf , maar ook voor een alleenstaande ouder met opgroeiende kinderen, te zwaar en traag verloopt en dus niet interessant!

Je bent te bewerkelijk als bijna vijftiger met twee tieners met handvaten en volgens het bedrijfsleven heb je ook nog eens te grote afstand tot het arbeidsmarkt. Het is te complex.

Terugkomend op die grote massa, "het mag mij niet in de schoot geworpen worden", we moeten er allemaal ons best voor doen".
  Alsof ik niet mijn best wil doen. Ik heb n.l. niet altijd de keus, ook al vindt de massa van wel.
Mijn keus was kinderen en ik rond dit af naar mijn goed dunken. Ik ben thuis voor mijn kinderen als zij daar naar hunkeren.
  Afschuiven doen ze maar in het bedrijfsleven, maar dat is iets waar je in het "sociaal maatschappelijk" verkeer mee moet uitkijken. Verantwoordelijkheid nemen, leer je niet als je ouders dat elders wel doen maar niet in het gezin. Ik wil werken maar op maat, maar hier schijnt de schoen te wringen!

Wanneer géén werk op maat!

Ik ben gaan werken in 2009, in uren 88% ! En wie denkt dat je dan kunt instromen (laat staan doorstromen) ondanks beloftes, of een beroep kunt doen op beloofde instroom-mogelijkheden, begeleiding en coaching en bijspijker cursussen, komt bedrogen uit.
Geen contract verlenging, geen coaching gehad dus ook geen inzicht gegeven of gekregen in je capaciteit of profielverbetering.

Het langdurig gesmeek om geschatte loon en loonheffing voor te berekenen i.v.m. belastingaangifte 2010,  om technisch gezien, niet  in een valkuil te vallen,  werd gezien als een bevestiging dat je toch niet past in het geheel. Je wordt met al je onzekerheden en leeftijd verschil onder het tapijt geschoven.

Terug in de bijstand nu in 2010, wordt de subsidie en de toeslagen verrekend met het voorgaande jaar (2009) en ben dus weer gemeentebelasting gaan betalen. Opnieuw weer allerlei onkostenvergoedingen aanvragen om maar weer op die 120% uit te komen.
Echter zal het minder zijn vanwege mijn verzamelinkomen in 2009.  Soms denk ik wel eens dat die ANW uitkering me meer leed bezorgd dan vreugde.

Of als iemand mij daar had uitgelegd dat ik met 67 á 70%  in uren per week uit de problemen had kunnen blijven was het ook al anders geweest.

De hele situatie heeft op thuisfront gezorgd voor één dropout, van havo/vwo advies naar zoals het er nu uitziet geen diploma halen op vmbo-t, dit jaar. Ik was namelijk een jaar lang pas om 16.00 of later thuis.

Op maat werken kan als men maar wil!

Er zou n.l. vanuit de stichting waar ik werd aangenomen, gekeken worden per nieuw aangenomen WZI’er of de uren met o.a. gezin wel haalbaar was. Eventuele ondersteuning, cursussen of misschien wel thuiswerk zou als optie worden ingezet. Dit zou perfect “werken op maat” zijn.

Maar waar was die bedrijfscoach? Alles wat in het sollicitatie gesprek is besproken is in het 1e kwartaal door het bestuur en de nieuwe koers die men is gaan varen, van de baan geveegd. Het zogezegde banenpool systeem die allerlei culturele instanties en verenigen o.a. zou gaan ondersteunen d.m.v. het aannemen van werknemers met een lange afstand tot de arbeidsmarkt liep voor een aantal oudere personen net even anders.

De door gemeente gesubsidieerde nieuwe stichting, kreeg een heel vervelend commercieel tintje. Een rechts bestuur, drijvende op een linkere vleugel.

De instroom van WZI mensen werd ervaren als een last. Er worden inmiddels op reguliere wijze vacaturen geplaatst en WZI gepasseerd. Op zich een slechte zaak, als je druk wilt maken over hoe het subsidie geld van de gemeente opgeslokt wordt door marktwerking en graaiers.

Enfin, back home! 

Terug in de bijstand. En die 3 maanden WW houden je gezin ook niet overeind.

Dit is nou net waar het om draait.
   Terug in de bijstand als het niet anders kan is niet het grootste probleem. Als je prettig hebt gewerkt en je voelt je begrepen zit de trek erin en zie je de nieuwe stap tegemoet.

Maar bedrijven moeten je wel zien zitten en in je willen geloven. Goede flexibele afspraken willen maken, vertrouwen hebben in je inzet maar ook bereid zijn om wat verder in de toekomst te kijken en het gezin meenemen in de planning. Dit zijn broodnodige voorwaarden om echt uit de verf te komen, anders sta je na een half jaar weer overspannen buiten, met alle gevolgen van dien.

Daarom is werken op maat  voor een alleenstaande ouder geen luxe, het zou een basisregel voor de algehele gezondheid, moeten zijn.